เป่อเกร่อเอาะปว่าโหม่เต่อเกฺ…ปว่าโหม่เกฺเต่อก๊อเอาะเหน่อเม อย่าอวดแม่คนอื่น…แม่คนอื่นไม่เรียกเรากินข้าว
มีนิทานที่เล่าขานกันมานานในครั้งอดีตกาลว่า มีแม่ลูกอยู่คู่หนึ่ง แม่เป็นคนทุกข์ยากไร้ ใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ต้องหาเช้ากินค่ำ แต่ก็สามารถเลี้ยงดูแลลูกชายจนเติบใหญ่ เมื่อเวลาผ่านไปลูกชายก็โตเป็นหนุ่มและได้ชอบพอกับสาวคนหนึ่ง ซึ่งพ่อแม่ของสาวคนนี้มีฐานะค่อนข้างดี คือ มีฐานะดีกว่าทุกอย่างนั่นแหละ วันหนึ่งทั้งสองครอบครัวได้พากันไปหาปลาในลำห้วย ไปด้วยกัน 4 คน คือ ลูกชายกับแม่ และสูกสาวกับแม่ ในขณะที่กำลังจับปลาอยู่นั้นลูกชายก็จับแต่ปลาตัวใหญ่ๆใส่ในกระบุง (ก๋วย)ของแม่สาวคนที่ตนแอบชอบอยู่ แทนที่จะใส่ในกระบุง (ก๋วย) ของแม่ตัวเอง ส่วนแม่ของตัวเองนั้นอายุค่อนข้างเยอะ เชื่องช้า จับปลาแทบไม่ได้ ได้ก็แต่ตัวเล็กๆเท่านั้น ครั้นเมื่อกลับถึงบ้านต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าบ้าน แม่ก็รีบหุงหาทำกับข้าวใส่ปลาที่ได้มาตัวเล็กตัวน้อยเท่าที่มี ส่วนลูกชายนั่งยิ้มร่าตรงหัวบันได คิดในใจว่าวันนี้เราจับปลาตัวใหญ่ๆได้เยอะ เดี๋ยวแม่ของสาวที่ตนเองแอบชอบก็จะมีเรียกให้ไปทานข้าวด้วยแน่นอน แต่รอแล้วรอเล่าจวบจนมืดค่ำก็ไม่มีใครโผล่มาเรียกให้ไปทานข้าวด้วย มีแต่แม่ของเขาที่เรียกให้ลูกชายกินข้าว เมื่อแม่เห็นลูกเป็นเช่นนั้นจึงเข้าไปปลอบและก็บอกกับลูกชายว่า “เป่อเกร่อเอาะปว่าโหม่เต่อเกฺ…ปว่าโหม่เกฺเต่อก๊อเอาะเหน่อเม” อย่าอวดแม่คนอื่น…แม่คนอื่นไม่เรียกเรากินข้าวหรอกนะลูก เมื่อลูกชายได้ฟังที่แม่พูดถึงกับร้องไห้โฮ…เข้าไปโอบกอดแม่ สำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองกระทำไว้ พร้อมกับรับปากแม่ว่าต่อไปจะดูแลแม่ดีๆ จนกว่าชีวีจะหาไม่ แล้วทั้งสองแม่ลูกก็นั่งทานข้าวด้วยกันด้วยความสุขสำราญ เอาไว้เตือนตัวเอง แล้วนี่ก็ ใกล้วันแม่แล้วก็ขอให้แม่ทุกคนบนโลกใบนี้มีแต่ความสุข สุขกาย สบายใจ อยู่ไหนก็มีแต่คนรัก เดินทางใกล้ไกล แคล้วคลาด ปลอดภัย อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง ทีวี […]